1 juli 2020
Secretaris
Steigers, onmisbaar, maar onbegrepen bij de buitenwereld
‘Officiële’ openbare roeisteigers zijn op de vingers van een hand te tellen. In Woerden ken ik er niet een. Ik heb er eens naar gegoogeld: als er al een roeisteiger in een ambtelijk stuk voorkomt is de meest voorkomende beschrijving ‘te hoog’, zonder dat er verder enige consequentie aan verbonden wordt. Waar de overheid watersport promoot blijkt dat de roeiers in hun lage boten al te gemakkelijk over het hoofd worden gezien.
Van de ‘officieuze’ steigers, inclusief de steigers waarvan een eigenaar niet (helemaal) duidelijk is is die bij Arie de meest bekende, onmiddellijk gevolgd door de steiger aan stuurboordwal vlak voor de brug van Nieuwerbrug.
Het is dus niet onbegrijpelijk dat roeiers zich de vrijheid permitteren om overal waar het hen uitkomt aan te leggen om te wisselen. Dat dat tot irritatie, verbazing, of een superieur afkeurende glimlach leidt, dringt over het algemeen niet door bij de roeiers.
Maar ….. toch hebben enkele leden van onze club zich de gevoelens van private steigereigenaren aangetrokken. Lees hieronder in het ‘persbericht’ van Kees, Marianne en Margreet hoe zij dat aangepakt hebben.
‘persbericht’ presentje voor de ”steigereigenaren”
Al jaren maken we (ongevraagd) gebruik van de privé-steigers van sommige mensen die aan de Rijn wonen. Op de ledenvergadering is voorgesteld om ‘hier iets aan te doen’. Kees, Marianne en Margreet vonden het de hoogste tijd om deze mensen namens De Krom persoonlijk te bedanken.
We hadden een tasje met lekkernijen, een drankje, koek, chocola, snoep en nootjes bij ons. Woensdagmiddag 11 juni zijn we met z’n drieën naar deze bewoners toe gegaan om hen te bedanken. Het gaat om de steigers vóór de Tolbrug bij Nieuwerbrug, bij de Witte Wimpel en bij Bodegraven. De bewoners waren allen zeer blij verrast met deze geste en zij stelden het zeer op prijs. Ze zeiden dat we vooral de steigers kunnen blijven gebruiken. Hier kunnen we dus met toestemming van de eigenaren aanleggen. Voor de overige steigers hebben we geen toestemming.
Eén bewoner vertelde dat hij in het begin wel vreemd opkeek, dat er ongevraagd roeiers voor zijn neus op zijn privé-steiger stonden. Nu was hij er aan gewend en mochten we gebruik blijven maken van zijn steiger. Zwaai en bedank hen vriendelijk, een klein gebaar dat geen moeite kost en voor heel wat goodwill zorgt, laten we dat zo houden!
haspels voor de waswaterslangen
Een kleine anekdote: een paar weken geleden was de ketting van het hek aan de weg niet om de beide poortdelen gelegd, zodat het hek open te duwen is en een smal persoon op het terrein kan komen.
Een ‘kritische’ blik op het hek zelf liet zien, dat de punten op het hek over enkele decimeters plat gedrukt waren. Op diezelfde dag waren de haspels weg en lagen de waterslangen wat door elkaar op de grond. Vandalisme? Politiewerk van maken? Nee, niets aan de hand. Gewoon de ketting buiten langs het hek en dan het hangslot sluiten. De punten op het hek waren er al toen het hek (tweedehands) geplaatst werd.
En de haspels? Die waren gedemonteerd om ontroest en weer fris in de rode verf te worden gezet.
terug op het honk
Als je eenmaal met het roeivirus bent besmet kom je er nooit meer vanaf, zo lijkt het wel. In de afgelopen weken mochten we weer enkele oud-leden verwelkomen, voor onbepaalde tijd of voor zolang een situatie niet verandert. Voor onbepaalde tijd schreven Maaike en Oene Jeljer weer in en lieten zich weer zien in de skiff. Wat erg leuk was was de terugkeer na meer dan 10 jaar van voormalig jeugdlid Vera. Door de coronacrisis tijdelijk niet op haar vaste werkstek in Afrika wisselt ze ‘thuis’ werken via internet af met roeien bij onze club. Vera is nog van de club ‘voormalige jeugd’ die nog actief, zeg maar fanatiek, trainde voor wedstrijden en die heel wat blik heeft binnen gehaald. Vera stelt zichzelf voor in het volgend bericht. André heeft nog een foto van Vera uit zijn privé-archief gevonden.
Mooie dingen in tijden van corona: na ruim 11 jaar weer roeien bij De Krom
Laatst vond ik mijn oude jeugdvaardigheidsdiploma van de KNRB weer terug, op 9 september 2006 als lid van De Krom roeide ik 12km in een skiff in 1 uur, 19 minuten en 29 seconden. Ik was toen 14 jaar. Eerder had ik via een jeugdvriendin kennis gemaakt met het roeien en al snel werden we lid van De Krom.
Met veel plezier hebben we toen zo’n drie jaar geroeid bij De Krom. Er waren meer jonge roeiers, en leuke mensen die ons wilden coachen. Al snel roeiden we vooral veel in de dubbel vier en werden we gecoacht door Jan Overgoor. Ik herinner me veel lol en zweet, kreten zoals ‘op die benen!’ en ‘ogen in de boot!’, roeien onder alle weersomstandigheden, en als we in de winter het water niet op konden, ergometertrainingen in een loods aan de Prinsenlaan.
Er waren wedstrijden en trainingskampen die een grote indruk hebben achter gelaten, met name een jeugd trainingskamp bij Vidar in Tilburg met verblijf in de Beekse Bergen, de wedstrijden Head of the River Amstel en de Heineken Roeivierkamp, het NK indoorroeien, en zenuwachtig voor het eerst op de Bosbaan. Ook zal ik niet vergeten dat onze coach na een van deze wedstrijden op de terugweg de verkeerde brandstof in zijn auto deed en we uren bij een tankstation langs de snelweg hebben gewacht. Ik denk dat hij zich dat ook nog wel herinnert, we hebben veel gelachen.
Het zal in 2009 zijn geweest dat er toch een eind kwam aan ons lidmaatschap. We gingen onze eigen wegen en groeiden uit de jeugd. Elk studerend jaar heb ik roeien overwogen, maar het verenigingsleven er omheen trok me niet. Ik ga later wel weer roeien, dacht ik.
En ‘later’ blijkt nu. Wonend en werkzaam in het buitenland verblijf ik door corona omstandigheden weer bij mijn ouders op Barwoutswaarder. Fietsend langs de Oude Rijn zag ik wat roeiers en dacht ineens, waarom stuur ik De Krom niet een berichtje, misschien kan ik weer eens roeien! En zo het geschiede.
jaarkalender
Herinner je je nog hoe het bestuur op de ledenvergadering aandacht vroeg voor de jaarkalender als hulpmiddel voor planning en coördinatie van de verenigingsactiviteiten? Daar zit zomaar een coronagat van drie-en-een-halve maand in. Bij het cancelen van de vrijwilligersborrel kreeg ik zelfs een mailtje dat het betrokken lid niet eens wist dat er een borrel gepland was. Ik roep jullie op om de jaarkalender nog eens kritisch door te lezen op actualiteit en waar nodig voor een update te zorgen.
vacatures
Wij hebben nog niet zo veel reacties op de vacatures in mijn vorige ‘maand’ gehad. En dat is jammer, want onze club heeft mensen hard nodig voor enkele heel aantrekkelijke vrijwilligerstaken. Wie droomt er niet van de prins of prinses te zijn op het hoogtepunt van ons lustrum volgend jaar? Blijf niet dromen, maar meld je aan, onze club heeft je hard nodig! Ook de versterking van de websiteredactie blijft nog wat achter. De teammakelaar is weliswaar niet een heel nieuw fenomeen, maar misschien is het gezegde ‘onbekend maakt onbemind’ de reden dat we nog nog geen respons hebben gehad. Wie waagt de sprong?
instaphulp
Stevig in het beton gegoten staat hij daar, de lang verwachte instaphulp. Weliswaar niet op de plek naast de zoutloods waarvan ik begrepen had dat hij gepland was, maar een meter of twee naast de helling naar het vlot. De ervaring tot nu toe met de skiffs is, dat je heel goed moet uitkijken hoe je loopt, want een botsing is niet uitgesloten. Met de dubbeltwee’s die na 1 juli weer in de vaart zijn wordt het dus dubbel goed uitkijken. Het handhaven van het verbod om een gladde vier aan ons haventje te water te laten is nu wel een stuk gemakkelijker geworden.