In plaats van de Kagerplassen gingen we op 22 juni naar Oudewater. We hadden geluk dat twee boten die we gereserveerd hadden al op het water waren; konden we lekker vlot vertrekken Dat viel toch een beetje tegen. We waren met 12 personen, verdeeld over de ’s Gravensloot, Bulwijk en Van Teylingen. De wherry was inderdaad vlot vertrokken, zij gingen al om half elf op weg. Echter, de Bulwijk was ’s morgens met vertraging vertrokken en kwam dus ook later terug. De Van Teylingen moest even wachten op het Goudkuipje. Zo kwam van vlot vertrekken niet veel meer terecht. Tot overmaat van ‘ramp’ bleek een geleiderail van een voetenbord in de Van Teylingen los te zitten. Gelukkig kon Frans van de TC ons helpen.
Uiteindelijk was het ruim over elven voor we allemaal op het water waren. Het eerste stuk was natuurlijk bekend ’terrein’. Wisselen bij Arie Thuis gaf nog een aardige belevenis. Een voorbijganger vond op de steiger een zonnebril en vroeg of deze van ons was. Nee. Wat dan gedaan? Nou zei Michelle, breng hem naar Arie. Zo gezegd, zo gedaan. Later kreeg ik van Tineke Hamwijk een appje: hebben jullie mijn zonnebril toevallig op de steiger gezien? Ja hoor, deze ligt bij Arie!!
Op de eerste uitdaging: Pieterburen in de tunnelbak bij het station. Dit ging bij iedereen heel goed. Maar niet alleen de tunnelbak was smal, ook het gedeelte daarna, met al die bootjes, was smal. De linkerarmen kregen het zwaar te verduren. Na de tunnelbak kwam weer een lastig stuk: het dorp Linschoten. Hier was het niet alleen smal, maar zaten er ook bochten in onze route. Gelukkig had iedere boot een peddel aan boord en nu wisten we ook waarom. Het eerste stuk door de Lange Linschoten was niet alleen smal, maar ook groeiden er volop prachtige waterlelies. Niet handig voor onze riemen.
De rest van de route verliep vlot en schrokken we al snel niet meer als onze riemen de kant raakten of bleven haken achter waterplanten of takken. De Linschoten is afgelopen tijd erg opgeknapt: overal was nieuwe beschoeiing. Dit was erg handig bij het aanleggen in Oudewater. Vanaf onze aanlegplaats liepen we de stad in.Voor sommige was het een verrassing dat we niet naar een van de vele terrassen gingen, maar naar het huis van Martin. Hier aten we heel gezellig ons lunchpakket op onder het genot van een kop soep, koffie en thee. Na nog snel een paar aardbeien van de tafel te hebben gegrist, togen we weer naar onze boten, voor een razendsnelle terugreis. Waarbij donkere luchten ook wel stimuleerden om door te roeien.
Zo waren we uiteindelijk vóór 17.00 uur weer thuis, waar we met vereende krachten de boten schoonmaakten en opborgen. De wherry doet nu eenmaal wat langer over zo’n tocht, maar er waren ruim voldoende mensen op hen blijven wachten, zodat uiteindelijk iedereen on half zes klaar was.
Uit een GPS – meting bleek overigens dat de tocht 27 km lang was en dat konden we voelen. Uiteindelijk weer een geslaagde tocht, waarbij iedereen de roei- en stuurvaardigheden weer een flink kon oppoetsen.
