19 september 2021
Secretaris
Wat was het een bont gezelschap op de lustrumreceptie. Veel Krommers, waaronder uw scribent, hadden hun Krom-kloffie aangehouden, waarin ze ‘s morgens in de Kromme Rijn Games hadden gestreden, andere strijders hadden zich tussendoor in het net gestoken, de oud-leden waren van keurig tot uiterst chic en de wethouder had zich gehouden aan ons kledingadvies ‘informeel’. Bij binnenkomst was het voor sommigen even een gedoe om het QR-gecodeerde vaccinatiebewijs zichtbaar te maken, maar als het eenmaal gelukt was stond er meteen een feestelijke welkomst-prosecco of de alcoholvrije variant daarvan klaar.
De bar, de zitjes, de sta-tafels en het onderdak voor de muzikanten waren zo opgesteld dat het zowel een organisch als gezellig en intiem geheel vormde – met voldoende bewegingsruimte voor wisselende contacten, drankvoorziening en sanitaire eisen. De vlaggen, banieren en wimpels gaven extra accent aan de feestelijke aankleding.
Het weerzien van onze ereleden en oud-leden, zowel onderling als met de huidige leden was hartverwarmend. Het gaf weer eens aan wat voor unieke sociale club we zijn. Toen wethouder Arjan Noorthoek, met portefeuille Sport, gearriveerd was en ik hem geïntroduceerd had kon ik het welkomstwoord spreken en – zonder glas helaas – een toast uitbrengen op onze vereniging, onze leden en onze dierbare relaties.
De heer Noorthoek vroeg vervolgens het woord. Hij memoreerde dat hij voorafgaand aan onze receptie acte de présence had gegeven aan de suppers die wij al enige tijd kennen van hun promotieactiviteiten bij de steiger van Arie. Hij vertelde dat hij daar ook even op zo’n sup-board was gaan staan en wekte de indruk dat hij als wij hem daartoe uitgenodigd zouden hebben ook in de wherry zou zijn gestapt. De wethouder wees ons nog eens nadrukkelijk op het plaatselijke ‘Beweegteam’, het uitvoerend en ondersteunend apparaat van de gemeente dat de sportraad van dertig jaar geleden was opgevolgd. Als wethouder gaf hij ook aan een realist te zijn in politieke aangelegenheden door er op te wijzen dat er weliswaar een keuze gemaakt was voor een brug 200 meter oostwaarts van ons terrein, maar dat er volgend jaar weer verkiezingen zijn en dat je nooit weet of de wereld er dan misschien anders uit gaat zien. Evengoed suggereerde hij om zijn cadeautje – een waardecheque – te besteden aan een mooie koffiemachine, die goed zou passen in onze uit de zoutloods om te toveren koffiekamer. Bij het overhandigen van de waardecheque moest uiteraard een staatsiefoto gemaakt worden.
Na dit ceremoniële receptie-onderdeel hebben Martijn en ik de wethouder rondgeleid door onze loodsen, waarbij hij zeer geïnteresseerd onze verschillende soorten boten bewonderd heeft en heeft kunnen waarnemen dat wij dankbaar zijn voor de diverse sponsors, de ERU voorop. Dat hij de goede sfeer in onze club opgemerkt heeft liet hij duidelijk blijken door de hele receptie in ons midden te blijven.
Het behoeft geen betoog dat er na het ‘officiële’ deel van de receptie nog zo’n twee uur gefeest is, de foto’s die de lustrumcommissie gaat publiceren zullen daar wel van getuigen. Aan de feestvreugde heeft ongetwijfeld ook de muziek van het ensemble Klezbez uit Ommoord bijgedragen.
Ik was als klezmerliefhebber heel benieuwd naar dat ensemble. Helaas heb ik hen door ceremoniële taken maar weinig kunnen horen en nog minder beluisteren. Bij het inspelen hoorde ik flarden van het Israëlische Hava Nagila voorbij komen tegen het eind hoorde ik het tragikomische lied over Yoshke die het Russische leger in moet en van zijn geliefde hoort dat hij beter stevige laarzen voor zichzelf dan sieraden voor haar kan kopen. De zanger bracht het lied met het juiste relativerende drama. Graag had ik hun versie gehoord van de zigeunerliederen Amari szi amari en Djelem djelem. Dat klezmermuziek joodse bruiloftsdansmuziek is, werd aan het eind duidelijk toen een ‘bulgar’ enkele Krom-vrouwen, geheel volgens de traditie gescheiden van de mannen, op de dansvloer nodigde.
Een groepsfoto mag niet ontbreken, dat weet je pas als je vele jaren later met enige nostalgie op een feest terugkijkt. Het is best een gedoe om iedereen uit zijn gezelligheid los te rukken, maar het is ook nu weer gelukt. Van Ebart, die de foto gemaakt heeft, is helaas alleen maar een schaduw te zien. Maar zijn naam staat onder elke foto en zal niet vergeten worden!
Toen het onvermijdelijke opruimen aanbrak, hebben de laatste gasten nog even meegeholpen de wimpels weer tot keurige stapeltjes te vouwen, de vlaggen te strijken, de banieren weer in de loodsen te leggen en de botenwagens weer van buiten het terrein naar binnen te krijgen.
Lieve mensen van de lustrumcommissie, jullie hebben wederom een staaltje van jullie creativiteit, vindingrijkheid, en vooral van jullie enthousiasme laten zien. We hebben nog een prachtig evenement voor de boeg voor we het lustrum gaan afsluiten, de avondroeitocht op 8 (of 9) oktober. Wie al eens met de ‘lichtjestocht in Amsterdam’ heeft meegedaan weet wat voor sprookjesachtig effect zo’n tocht in het donker met kleine lichtjes op de boten heeft. Ik hoop dat we net als bij de onvergetelijke lustrumtocht op 4 september weer alle boten uit de kast moeten halen. En reken er maar op dat we jullie dan een open doekje gaan geven!