21 september 2019
Jos Maas
Wat een uitgelezen dag, wat een prachtig weer, wat een uitbundig feest, wat een fantastische vereniging, wat een geweldige leden, wat een ‘heerlijke’ dames van de lunch, wat een deskundige wedstrijdleiding, woorden schieten te kort om de euforie van de ‘Kromme’ Rijn Games van zaterdag 21 september te beschrijven.
Bekijk de foto’s in de galerij.
Rond 10 uur was de wedstrijdorganisatie al druk in de weer met het ophangen van de verenigingsvlag, met het klaar zetten van de fleurige, uit de mottenballen gehaalde banners van het vorige lustrum en met het plaatsen van de boeien midden op het water voor de behendigheidswedstrijd.
Bij het keukentje werden alle heerlijkheden uitgestald, werden kannen met koffie klaar gemaakt, buiten werd de parasol uitgeklapt, de kussens in de stoelen gelegd, de kopjes klaar gezet. Alles straalde de belofte van een geweldige dag voor de deelnemers en belangstellenden die langzaam kwamen binnendruppelen.
Terwijl iedereen genoot van de koffie, de Heel-Holland-Bakt-waardige cake met kersenvulling en de genoeglijke conversatie mocht ik de spelen openen namens onze voorzitter, die helaas ook in het weekend aan de stikstofproblematiek in Den Haag gekluisterd was. Vóór wedstrijdleider Wim van der Geest de opzet van het programma toe ging lichten, complimenteerde hij met een vermakelijke verspreking de ‘heerlijke dames van de lunch’, een uitdrukking die we er in gaan houden. Daarna volgde het programma. De teams waren de avond tevoren al zo zorgvuldig samengesteld, dat in principe elk team de potentie had om eerste te worden. Elk team moest twee heats van 400 meter roeien, één keer in De Bas met kleine bladen en één keer in De Nes met big blades en één rondje in een wherry om de twee boeien – in de vorm van lege cola-flessen – heen. De tijden zouden worden opgeteld en de kortste tijd zou blik trekken in de Krom-traditionele vorm van een cake.
En dan barst de wedstrijd los. Twee teams stomen op richting Nieuwerbrug, vergezeld van supporters op de fiets en de wedstrijdleiding. In gespannen afwachting staan de andere leden op het bruggetje, bij het vlot, waar de finish is. En zo gaat het door, steeds de volgende twee teams, steeds de supporters overal op het jaagpad, steeds mensen die genoeglijk met elkaar aan het kouten zijn, steeds mensen die even nog een bakkie doen, en steeds fietsers, wandelaars die zich een weg door de haag van Krommers heen wurmen, en steeds vele sloepjes en jachtjes op het water, alles met luide aanmoediging en handgeklap en het geheel onder een stralende zon en bij een verkoelende zuidoostenwind.
Sterke verhalen doen de ronde, hoe je je tegenstander kunt beïnvloeden, een beetje goedmoedige intimidatie, een emmertje onder het water aan het roertje, én een nieuwe truc: het bankje achterstevoren op de sliding, wat in de opwinding van de strijd niet wordt opgemerkt. Dat het werkt is deze zaterdag duidelijk gebleken, het slachtoffer schuift bij de start van zijn bankje en laat de wedstrijd over aan zijn drie maatjes, die van geen ophouden weten en al met al nog een aardige tijd neerzetten ook.
Steeds opnieuw gauw even naar het scorebord, dat op een stuk behangpapier is neergekalkt, kijken hoe je ervoor staat, of er bij de tweede heat nog wat winst te behalen is. Bij alle plezier en goedmoedigheid is het leuk om te zien hoe gemotiveerd, ja zelfs fanatiek de teams zijn, winnen is nog leuker dan meedoen.
Na de snelheidswedstrijden wordt alles in gereedheid gebracht voor de behendigheidswedstrijd. Een boei die door een onoplettende (laten we het daar maar op houden) schipper is overvaren en meegesleurd moet vervangen worden, dus kruipt Henk Schwab weer in de Kerverland om de boei te plaatsen.
Inmiddels kondigt de trek in de door Margreet en haar team zeer goed verzorgde broodjes zich aan en sluipen verschillende, vooral jongere personen naar de keukenafdeling in loods 2 om sneaky een broodje mee te pikken. Grootmoedig staat Margreet deze schending van het programma toe en wordt er al ruim voor de geplande lunchtijd een aanval op het buffet gedaan. Overal op het terrein en het jaagpad zie je aan een broodje knabbelende roeiers, wat weer een stimulerend effect op de anderen heeft.
Na deze versterking van de inwendige mens kan de behendigheid beproefd worden. Een hoge snelheid bij het roeien is eerder contraproductief, want het gaat er om hoe snel je met ronden om de boei heen komt. Met een stevige oostelijke wind verkijk je je gemakkelijk en wie de boei raakt is gediskwalificeerd. Beide boeien liggen nog geen 80 meter van elkaar dus het publiek heeft zich bij het vlot verzameld, geniet van het amusante schouwspel en moedigt beide teams aan. Over het verloop valt niets te zeggen, wie de ene boei soepel gerond heeft blijkt hopeloos in de knoop te komen met gekruiste riemen, zich de longen uit het lijf schreeuwende stuurlieden en slecht luisterende roeiers.
Na het laatste wedstrijdprogrammapunt splitsen zich de geesten, de een gaat de boten uit het water halen, wassen en opruimen, de wedstrijdleiding gaat zich over de resultaten buigen, de heerlijke dames van de lunch werken nu aan de nazit-met-borrel en de overigen verliezen zich in een gezellige conversatie.
En dan komt Wim met de uitslag …. en een verrassing. Uiteraard heeft de jeugd op alle fronten gewonnen, zij krijgen de cake, maar …. alle fronten? De wedstrijdleiding heeft nog een opvoedkundig programmapunt, of is het een lesje in nederigheid: de jeugd moet tegen de veteranen. André en Wim, nog geen week geleden eerste geworden in de dubbeltwee bij de Goudse Mijl, Leo Bom en Henk Schwab, die hun sporen in het wedstrijdgebeuren wel hebben verdient gaan tot besluit roeien tegen het aanstormend talent.
Maar de jeugd bereidt zich goed voor. Marijn heeft de speciale toeter in de loods gevonden en zet een indrukwekkende stuurman neer, die zich de longen uit het lijf schreeuwt. Maar verschil moet er zijn, waar de ene boot splashend voortploetert glijdt de veteranenboot met Renate op stuur met meer dan twee bootlengtes verschil over de finish. Het plezier bij de jeugd is er niet minder om!
En dan komt de ‘rekening’, deze staat uiteraard op nul, maar de vrijwillige bijdrage is niet alleen bijdrage in de kosten maar ook een blijk van waardering voor het geweldige werk van onze heerlijke dames. Bij het voor gesloten verklaren van de spelen wijs ik dus nog even op de betreffende kist.
Velen dragen bij, en voor wie geen geld bij zich had hebben we onze verenigingsrekening voor een vrijwillige bijdrage nog even opengesteld.
Helemaal op zijn plaats is een woord van dank aan André, Wim en Henk voor jullie voortreffelijke voorbereiding en leiding van de wedstrijd, aan caterende heerlijke dames Margreet, Tineke en Liesbeth voor de huisgemaakte taarten, quiches en pizza’s en voor de geweldige lunch. Maar jullie allemaal, enthousiaste tachtig-plussers en pensionado’s, viriele (m) en lieftallige (v) vijftig-minners, aanstormend jeugdig talent: zeer bedankt voor jullie inzet en deelname. Volgend jaar weer spelen, minstens net zo goed als de editie 2019!